Etrafınız da ne kadar insan olursa olsun - anneniz, babanız, sevgiliniz, dostlarınız...-kim olursa olsun öyle bir zaman gelir ki sevmediğiniz yalnızlık burnunuzun dibinde biter.
İçiniz konuşur. Anlatabileceğiniz kimse yoktur.
Boğazınız düğümlendi mi anlarsınız.
O an tek ihtiyacınız olan sizi saran sarmalayan bir çift koldur ama yoktur.
Sarıldığınız bir yastık olduğunda anlarsınız.
Yahut süzülen bir damlada gizlidir yalnızlık gerçeği.
Sıra gözlerinize geldiğinde anlarsınız.
En korkacağınız soru olsun ' neden? '.
'Neden?' leriniz çoğaldığında anlarsınız.
Senin için çok önemli olan bir şeyin başkası için çok anlamsız olduğu olur.
Planlarını, hayallerini bozduklarında anlarsın.
Anlarsın da bir şey yapabilir misin ? Bu böyle.
Bazen her şey tam dediğin de bile senin yanlış gördüğün o tamlığı yok yapmak için gelir yalnızlık.
bir kere ben yalnızlığı çok severim tamam mı :)
YanıtlaSilartık yalnızlık bir lüks bence , o kadar gereksiz , boğucu şeyler sarıyorki yaşamı , yalnız kalıp bir kitap dikizlemek lükse kaçıyor , kendinle başbaşa kalmak , iç sesin rahatsızlık vermiyorsa güzel şey..kafanı ağrıtmadan takibe alıp kaçayım ben :)
kibelem.blogspot.com
tarif ettiğimiz yalnızlıklar farklı bence :) istediğin kadar konuşabilirsin ağrımaz benim kafam :D teşekkür ederim
Sildemekki hiç yalnız kalmamışınız... umarım yinede kalmayın yalnız kalan bilir bu duyguyu.....
Sil